Strona główna
Dlaczego?
Kontakt
Dzika Banda

Strona główna
Dlaczego?
Kontakt
Dzika Banda

Strona główna
Dlaczego?
Kontakt
Dzika Banda

test

Comments are closed.

bookbeergeek

Grzech” Maxa Czornyja to dobra książka z tych

Grzech” Maxa Czornyja to dobra książka z tych przeciętnych. Z tych: niezłych, może być, całkiem całkiem. Ale nic ponadto.

Opowieść sama w sobie potrafi przykuć uwagę. Operuje sprawdzonymi schematami dobrego thrillera, ale coś mi zgrzytało, coś łamało rytm opowieści, odnosiłem wrażenie, że proporcje są niewyważone. To na co zwróciłem uwagę, to dwie rzeczy.

Pierwsza, to brutalność mordercy i opisywanie tortur, które zadaje ofiarom. Według mnie wygląda to jak przylepione na siłę, aby przyciągnąć czytelnika, aby nim wstrząsnąć, lecz u mnie niestety osiągnęło efekt odwrotny – odrzuciło. Nie ze względu na to, że nie mogłem przebrnąć, tylko dlatego, że nijak nie pasowało do wydźwięku opowieści. Tak jak by na siłę autor chciał przykuć uwagę czytelnika, złapać za głowę i wcisnąć w książkę.

Druga rzecz to osoba męża porwanej przez mordercę kobiety, od którego zaczyna się książka. Nie mogłem rozkminić dlaczego autor poświęcił mu tyle miejsca w książce. I do teraz tego nie wiem.

Zdaję sobie sprawę, że „Grzech” to początek trylogii, która ponoć kończy się spektakularnym twistem, i być może pewnych niuansów i zabiegów nie byłem w stanie odczytać, ale jako osobny tom powinien się lepiej bronić.

Lubelskie, pils, piwo z Lubelszczyzny. Piwo jasne pełne z Perły – Browary Lubelskie SA, alk. 5,6% obj.
Jedyną informacją na temat składu jest ta, że piwo zawiera słód jęczmienny, i że zawiera „wyjątkowy aromat lubelskiego chmielu”.
Ten aromat bardziej kojarzy mi się z sosem sojowym i starą ścierką, szczerze mówiąc. Nie ma tej zadziorności siarkowo jabłkowej co na przykład pils ze Zwierzyńca.
W smaku łagodne, trochę sosu sojowego, trochę słodu, goryczki, ale zero charakteru, zero.
Kiedyś lubiłem to piwo, kupowałem zawsze na upały, na działce jak znalazł. Teraz mi jakoś nie pasuje, może się trochę zmieniło z czasem, albo to mój smak się zmienił.
Cóż, piwo wodniste, bez walorów smakowych. Jedynie dobre do zaspokojenia pragnienia w gorące dni, bo mimo swojej bezbarwności nie odrzuca. Nie jest złe, jest nijakie, typowe dla przedstawiciela gatunku.

Więcej o tym przeczytacie na Dzikiej Bandzie.

#grzech #maxczornyj #perła #lubelskiepils

"Bastarda” pióra Andrzeja Dziurawca przeczytał

"Bastarda” pióra Andrzeja Dziurawca przeczytałem uszami przy pomocy Audioteki. Książkę w tej formie wydała Biblioteka Akustyczna w 2014 roku. Czas odsłuchu 14 godzin, czytał Leszek Filipowicz.

Na początku kształtowało się to wszystko w książkę sensacyjno-szpiegowską, przechodziło przez elementy historycznego romansu, w końcu uformowało się w kryminał, który sięgał głęboko w przeszłość, jak i szeroko poza granice naszego kraju.

To wielopoziomowa opowieść, która mieści w sobie wiele wątków, opowiadana jest z różnych perspektyw, ale ich punktem wspólnym jest po pierwsze, styl i charakteryzująca go dosadność, zwięzłość, męski punkt widzenia , brutalność, ale też niewymuszony, podany niemal od niechcenia dowcip.
Czytało się tę książkę bardzo przyjemnie. Przy okazji sensacji i kryminału opowiedziany został kawałek historii Polski; powojennej menelskiej Warszawy, wielokulturowych Kresów ze starymi rodami pochodzącymi od Czyngis-chana, związanych z Polską Żydów, itp. Wszystko to podane niby mimochodem, ale bardzo rzetelnie, otacza główną historię mocną podbudową i dodaje opowieści kolorów.

A sam kryminał ciekawie ujęty, bo nie tylko z perspektywy śledztwa i głównego bohatera, ale również z punktu widzenia mordercy, którego historia opowiedziana od wczesnego dzieciństwa łączy się później ze wszystkimi wątkami śledztwa.
Śledztwo przemyślane i ciekawie podane, od maleńkiej pajęczej nici po grubą marynarską linę. Świetnie się to wszystko łączy i współgra. Bardzo dobra książka. Jest to pierwsza z dwóch części cyklu o inspektorze Szubercie. Druga – „Festiwal” z 2017 roku ponoć jeszcze lepsza.

Obok książki postawiłem to piwo:
Tropical Punch to tropical double imperial pale ale z Browaru Deer Bear.
Aromat owocowo-ziołowy. Bardzo przyjemny. A w smaku świeżość i soczystość. Od groma cytrusów, ananas, mango. Ależ wchodzi to piwo. Soczyste, pełne, goryczka niewielka, odczucie gładkości spowodowane zawartością płatków owsianych. Pije się samo. Alk. 7% obj. Bardzo smaczne.

#andrzejdziurawiec #bastard #tropicalpunch #browardeerbear #inspektorszubert #audiobook #kryminał

Warren Ellis (scenariusz), Jason Masters (rysunki)

Warren Ellis (scenariusz), Jason Masters (rysunki) - "James Bond 007. Warg". Z jednej strony jest to klasyczny Bond, do którego zdążyliśmy się przyzwyczaić, bo oprócz postaci 007 zawiera wszystkie elementy z nim powiązane, takie jak gabinet M, sekretarkę Moneypenny, Q ze swoimi gadżetami, a z drugiej strony widać, że autorzy dodali coś od siebie i spróbowali Bonda opowiedzieć na nowo.

Najbardziej mnie ujęli klasycznym spojrzeniem na jego wygląd. Mało kto pamięta, ale Ian Fleming, ojciec naszego agenta, przedstawiał Bonda w „Casino Royale” jako bruneta z niesfornym kosmykiem włosów spadającym mu na czoło i, co najciekawsze, z blizną na policzku oraz ustami, które jak trzeba nadawały twarzy wygląd bezduszności. Bond w tym komiksie właśnie tak wygląda. Z mojej strony kciuk w górę za ten niuans i piątka dla autorów.
Bond nie jest tutaj uśmiechniętym półgębkiem czarusiem, który jedną ręką załatwia bandytę, a drugą popija szampana. Facet jest bezwzględnym zabójcą. Mózgi fruwają, krew bryzga, kończyny są odcinane łopatą, a monolog czarnego charakteru na koniec składa się tylko z dwóch zdań.

Mamy tu Bonda twardszego niż zwykle, bez sentymentów, przepełnionego złością, dla którego zemsta jest ważniejsza niż prawidłowe wykonanie zadania. Brakuje tu nawet tej tzw. „dziewczyny Bonda”. Jedyny flirt, na który 007 się zdobywa kieruje w stronę Moneypenny, ale szybko zostaje pokonany własną bronią, bo ostatecznie wycofuje się rakiem rzucając do mijanego kolegi szeptem „seksualne molestowanie w miejscu pracy”, na co kolega: „musi być ci ciężko”. Świetny, sensacyjny komiks.

Rage Against The… Brexit – imperial peated NE IPA z browaru Brokreacja. New england india pale ale leżakowany w beczkach po torfowej whisky. Alk. 8,2% obj., IBU 100.

Pierwsze co uderza w nozdrza to wędzonka plus chmiel, potem cytrusy i słodowość.
W smaku bardzo dobre, cytrusowość połączona z wędzonką i torfem. Dużo chmielu i goryczki. Soczystość new england połączona z ziemistością torfu. Całość złożona i ciekawa.
Piwo nie męczy beczką, wręcz przeciwnie, nadaje mu nutkę szaleństwa i przekory.
Smakowite.

#warrenellis #jasonmasters #jamesbond #jamesbondwarg #brokreacja #rageagainstthebrexit #bookbeer

Stefan Weinfeld (scenariusz) i Marek Szyszko (rysu

Stefan Weinfeld (scenariusz) i Marek Szyszko (rysunki) - "Po australijskie złoto". Komiks ten ukazał się w serii „Polscy podróżnicy”. Była to pięciotomowa seria, w której zostali przedstawieni polscy podróżnicy z XIX w.

Drugi tom serii – „Po australijskie złoto” – kupiłem w 1987 roku mając 13 lat i mam egzemplarz do dzisiaj. Przeczytałem go dziesiątki razy.

Komiks opowiada o wyprawie dwudziestojednoletniego chłopaka o gorącym tyłku nazwiskiem Sygurd Wiśniowski do Australii. Dowiedział się on, że odnaleziono tam żyły złota, więc zarażony gorączką spakował manatki i pełen nadziei szybkiego zarobku dał dyla na ten odległy dziki kontynent. Gdyby wiedział, że szukanie tego złota zajmie mu 10 lat (lata 1862 – 1872), i wróci do kraju bez grosza, to pewnie by się dziesięć razy nad wyjazdem zastanowił. No ale krew nie woda.
Oczywiście te 10 lat zostały ujęte w komiksie bardzo przekrojowo. Ale nie pozbawiło to emocji i świetnego ujęcia tamtych czasów. Historia nie rozsypuje się na kawałki i jest ciekawie opowiedziana.
Komiks się nie zestarzał, a wręcz za każdym razem kiedy do niego wracam odkrywam nową ciekawostkę.

Sygurd Wiśniowski z Australii słał do Polski korespondencję, która ukazywała się w gazetach. A po przyjeździe do kraju wydał wspomnienia z wyprawy „10 lat w Australii”. Potem wyjechał do Ameryki skąd również przesyłał relacje. Jego reportaże z podróży nalezą do klasyki reporterskiej.

Czyste Złoto to pils z Browaru Deer Bear.
„Klasyczny, porządnie odleżakowany pils chmielony na goryczkę polskim chmielem Marynka i chmielony na zimno amerykańskim chmielem Chinook i czeskim chmielem Saaz. Pierwszy pils w naszym browarze? To musi być złoto. Potraktowaliśmy to dosłownie”
Zastosowano tu dodatek – brokat spożywczy w proszku. Robi to niesamowity efekt wizualny. Piwo mieni się odcieniami złota, jakby w środku się cały czas przemieszczając.
Dodatkowo dodane płatki ryżowe nadają piwu aksamitności.
Bardzo porządny pils, dobrze nachmielony, czuć przyjemną goryczkę, niczym nie odrzuca. Brokat w smaku niewyczuwalny. Takie piwo to faktycznie złoto.

#stefanweinfeld #marekszyszko #sygurdwiśniowski #browardeerbear #czystezłoto

Szczepan Twardoch - "Drach". To trzecia książka

Szczepan Twardoch - "Drach".
To trzecia książka tego autora, po „Królu” i genialnym „Królestwie”, którą przeczytałem. Wiedziałem czego się spodziewać i to dostałem, a mianowicie: specyficzny reporterski styl typu: Gela Magnor nazywała się Gela Magnor. Kiedyś była Gelą Czoik, ale już nie jest. Wiele powtórzeń, wydawałoby się bezsensownych, ale zupełnie mnie nie irytowały, wręcz hipnotyzowały.

Szczepan Twardoch wziął na warsztat historię Śląska na przykładzie losów rodziny i ich znajomych, których historię opisał na przestrzeni około stu lat. I mam nieodparte wrażenie, że tak naprawdę, zupełnie tu nie chodzi o historię rodzinną, czy inną. To co chciał przekazać to fakt, że wszystko co się wydarzyło, wszyscy którzy pojawili się w tej książce, ich życie, emocje, uczynki, wszystko w obliczu szerszej perspektywy z jakiegoś powodu nie miało absolutnie żadnego znaczenia. "Drach” to książka smutna i bezwzględna. Człowiek jest tutaj tylko inteligentnym zwierzęciem, który bardziej kieruje się instynktami niż inteligencją. Rozum nie tyle mu służy, co raczej przeszkadza. Jeżeli wyciągamy wnioski na przyszłość, to zaraz je tłumimy, zapominamy. Tkwimy w tym samym czasie błędów i wypaczeń. Okoliczności się zmieniają, rzeczywistość się zmienia, lecz ludzie się nie zmieniają. Cały czas potrafimy być okrutni dla siebie, wymyślamy świat pod siebie, ciągnąc go w każdym kierunku. Życie każdego z nas to osobny wszechświat, ale dla Dracha, to tylko dym, popiół, nic. Zwykły człowiek zostaje po śmierci zapomniany przez innych bardzo szybko. Każdy czuje się ważny i istotny, ale za sto lat nikt nie będzie o nas pamiętał.

Nieważne, napijmy się.
Crazy Charlotte – DDH DIPA apple pie z Browaru Nepomucen. Oprócz tradycyjnych składników zawiera jabłka i cynamon. Pachnie tym cynamonem nieziemsko. Czuć jeszcze chmiel, ale cynamon robi robotę. Dochodzą jabłka. I jest szarlotka z kruszonką. Jak bym wąchał ciasto. W smaku już jest bardziej piwnie, bo chmiel dodaje lekkiej goryczki, co pięknie się komponuje z jabłkami i cynamonem. Trochę kwaśnego jabłka, ale piwo słodkie z niewielką goryczką. Pomysł zacny, wykonanie zacne. Fajne piwko.

#szczepantwardoch #drach #browarnepomucen #crazycharlotte

Tadeusz Ostaszewski napisał „Kuźnię Szatana"

Tadeusz Ostaszewski napisał „Kuźnię Szatana" w 1972 roku. Jest to pierwsza z sześciu części cyklu z porucznikiem MO Tomaszem Rajskim. Ostatnia powieść z tej serii została napisana w 1988 roku.

Porucznik Tomasz Rajski zostaje wezwany do leśniczówki na Mazurach, gdyż w starej nieczynnej studni znaleziono szkielet człowieka, który kiedyś bynajmniej sam się w tej studni nie położył. Razem z kapitanem Karolem Bodo po nitce do kłębka odkrywają, że zamieszany w to może być Szatan, znany, legendarny bandzior. Problemem jest tylko to, że nie wiedzą jak on wygląda i gdzie jest. Jedynie Bodo miał z nim niemiłą styczność po wojnie, więc może go rozpoznać. Zaczyna się szeroko zakrojona akcja, aby go dorwać.

Przyjemny kryminał, ciekawie wymyślony, można polubić bohaterów, ale nie obyło się bez propagandy. Szatan to oczywiście bandyta, czyli „żołnierz wyklęty”, który ze swoją szajką (drużyną) grasował po lasach po wojnie napadając na ludzi i posterunki MO. Teraz jest znanym kryminalistą. No cóż, jeżeli się to przełknie, a nie ma tego za wiele, jest radość z lektury.
Ale tak naprawdę najlepsza jest w tej książce okładka. Uważam, że jest genialna w swojej prostocie, a jednocześnie wielowymiarowości. W opisie można znaleźć informację, że opracował graficznie Wiesław Wałkuski.

Szatańska Obelga, piwo w stylu belgian golden strong ale z Browar na Jurze z Zawiercia. Alk. 10% obj., ekstraktu nie podano. Styl piwny nazywany belgijskim „diabłem”. Charakteryzuje się tym, że jest mocne, ale niezwykle pijalne i tym samym zdradliwe. Tyle procent alkoholu to nie w kij pierdział. Na etykiecie napisali, że takie dobre, że aż chce się wziąć kolejny łyk, ale z tym należy uważać. Znaczy, mam się obłożyć materacami? No, dobrze. Pachnie całkiem przyjemnie; słodem, trochę takim świeżym chlebem, słodkim mango i trochę alkoholem. Kolor zloty, piękna piana. Rozgrzewa przełyk, ale w smaku bardzo dobre. Czuć słodowośc, czyli jest słodkie, ale nie mulące, delikatna goryczka rozchodzi się po języku, gładkie, ułożone, alkoholu nie czuć, oprócz grzania w przełyku. Fajne piwo. Mieli rację z tym na etykiecie - aż chce się wziąć kolejny łyk. Prawdziwa klasa w tym stylu.

#tadeuszostaszewski #kuźniaszatana

Load More... Follow on Instagram

© 2018 // All rights reserved // BLØGI.pro